Hayatımda en iyi bildiğim şeyin sonuna geldim, cübbeli-törenli bir veda ettim ancak benim için asıl veda Ankara’dan taşındığım gün, otogarın aklımda kalan son görüntüsüyle yaşandı. “Puslu gözlerle otobüs camından bakıyorum, gülümseyerek el sallayan biri var penceremin altında, otobüs hareket edince…
Bakmaya kıyamadıklarımız serisinde bugün, hepimizin geçmişten bugüne, hatta öyle bir geçmiş ki ilk insanlıktan bugüne değin insanların iliğini kemiğini sömürdüğü, temel ihtiyaçlarını karşıladığı, sanatının, zanaatinin ilhamını aldığı, konutunu diktiği, hayvanını beslediği, toprağından çala çala bitiremediği, çabucak ekinim büyüsün diye yaktığı,…
Bakmaya kıyamadıklarımız serisinin ikincisinde (Serinin ilk yazısına buradan ulaşabilirsiniz.) evimizi, ocağımızı, ailemizi yıkıp geçiren bir doğal afet sonrasında öfkemizi kime yönelttiğimizi, depremzedelere kıyamazken nereli olduğunu duyunca deprem in kıyamadığı insanlara nasıl kıydığımızı konuşacağız sevgili okurlar. Depremle ilgili pek çok ihmal…
Sevgili okurlar, hayatımızda pek çok şeye bakıyoruz, pek çok şeyi görüyoruz. Ya da tamamını sanıyoruz. Sanmakla geçiriyoruz. Bu çok bilmiş, henüz genç fikirlerimle iyilikten değil de görmezden gelmekten kaynaklanan bakmaya kıyamadıklarımızı inceleyeceğim. Bu serinin ilk muhatabı, kadınların ev içi emekleri…